Ja, en om de kansen dan zo groot mogelijk te maken dat Souris op het juiste moment samen gaat zijn met Raven, hebben we besloten ons te laten begeleiden door Diergeneeskunde. Dat betekent vanaf dag 6 van de loopsheid tussen 8 en 9 uur je melden bij de faculteit om daar vervolgens te wachten op een bloedafname en inwendig onderzoek. Daar zit je dan met je hond in de stress en word je na een tijdje door een alleraardigste student naar binnen geroepen. En ja, op de faculteit ben je nooit alleen: naast de specialist fertiliteit is daar ook een horde studenten. Je moet het vak immers ergens in de praktijk leren. En dat is nogal een dingetje voor een Saarloos, een kring van mensen die je aan lopen te staren. Nadat Marco en ik vragen om vooral achter Souris te gaan staan en haar niet te veel aan te kijken verlopen de onderzoeken voorbeeldig. Bloed prikken uit de voorpoot om te zien of het progesteron gehalte al aan het stijgen is en dan met een cameraatje naar binnen om te zien of er al crêpepapier is ontstaan. Ja, je leert nog eens wat wanneer je graag wilt dat je hondje puppy’s krijgt. Ik bemerk bij mezelf wel een drempeltje met al deze klinische onderzoeken, het komt allemaal wel erg dicht bij mezelf. Erg veel tijd om er over na te denken heb ik overigens niet, Souris heeft alle zoete woordjes en bemoedigende aaitjes in mijn volle aandacht nodig.
Tijdens ons tweede bezoek (er zullen er hierna nog vier volgen) horen we dat Souris een septum heeft: een tussenschot in haar vagina dat zowel bij het samenzijn met Raven als tijdens de bevalling vervelend kan opspelen. Dat moet dus weg… en het liefst meteen zodat het nog voldoende tijd heeft om te genezen. Ach, mijn lieve Souris, ik moest haar achterlaten omdat ik toch ook nog les moest geven die dag en hier niet echt op had gerekend. Krabbend aan de kennel liet ik haar met pijn in mijn hart achter en wat was ze blij toen ik haar aan het einde van de middag weer kwam ophalen. Trots op mijn meisje die dit alles maar doorstaat!
Souris en Raven 