De harde cijfers – lees progesteronwaarde – laten ons nog wat in spanning zitten: is het nu al wel of nog niet aan het stijgen, en toch krijgen we het advies om zondag 17 maart af te reizen naar Raven. Natuurlijk vieren we die dag ook de verjaardag van Jacob, dus Marco vertrekt in alle vroegte richting het noordelijke puntje van Noord Holland. Rond 9 uur arriveert hij daar en wordt Souris welkom geheten door haar Raven. Zo bleu ze nog waren begin deze maand, zo duidelijk is het nu voor allebei. Een kwartier later belt Marco al op met goed nieuws: er zouden zomaar pupjes verwekt kunnen zijn op die vroege zondagmorgen! Extra feest vandaag, we gaan er een extra taartje op eten.
Maandagochtend volgt nog een bezoekje aan Utrecht: we worden rond 12 uur gebeld met het nieuws dat gisteren inderdaad de dag was voor het samenzijn. Toch besluiten we aan het einde van de dag nog een bezoekje te brengen, dit keer ga ikzelf. Natuurlijk rijd ik verkeerd (te veel aan het bellen met Marco op de meest cruciale momenten) en rijd ik zo de afsluitdijk op. Heb ik dat ook een keertje gezien 😊. Zit mezelf wel wat te verwensen in de auto, dacht helemaal door te moeten rijden naar Friesland, en de auto zit bijna zonder brandstof, daar had ik ook niet helemaal goed op gelet… Gelukkig kan ik halverwege omkeren en parkeer ik een half uurtje later dan gepland op het erf bij Souris’ lover. Hij staat al huilend te wachten: ze zijn duidelijk blij elkaar weer te zien. Vandaag nemen ze uitgebreid de tijd: heerlijk spelen, elkaar uitdagen, even je eigen dingetje doen, om vervolgens de draad samen weer op te pakken. Na een half uurtje, wij geven al koukleumend de moed al bijna op, besluiten ze toch nog een keer voor de pups te gaan. Wanneer ik een half uur later dan naar huis wil, komt er protest. Souris gaat op haar billen zitten en Raven legt al huilend zijn hoofd op haar nek. Tja, en toch gaan we naar huis, ik voel me een erg strenge moeder en krijg weer spookbeelden van mijn vader toen ikzelf zo jong was…
Souris en Raven 