Vandaag zijn onze puppy’s twee weken oud. En ik geniet van elk moment. Intens. Het is mooi om naar ze te kijken, uren achtereen. Het verveelt niet: ieder moment is weer anders. Een geluidje, een beweging, een lik van Souris, een geeuw, op elkaar liggen, van elkaar afrollen, aan een tepel sabbelen, en dat dan van vijf pups. We zien ze met de dag veranderen. Na twee weken zijn het al echte hondjes, is de totale afhankelijkheid van Souris aan het verdwijnen. Ze verkennen hun nieuwe wereld, de werpkist en ons als gezin.
Ze zijn onderhand gewend aan onze aanraking. De eerste keer dat ik de werpkist verschoonde en ze hieruit dus moest oppakken, waren ze alles behalve rustig. Een klein wurmpje dat aan het worstelen was. Als ik ze nu oppak, dan gapen ze en beginnen ze te sabbelen aan mijn neus, mijn hand, mijn vingers. En snuffelen ze mijn hele arm af. Het is ook allemaal minder spannend, de buitenwereld langzaamaan bij hun binnenkomt.
De oortjes zijn open en alle pups reageren op geluidjes. Als ze liggen te slapen en ik roep met hoge stem waar zijn mijn puppy’s, dan zijn ze in een paar tellen wakker, richten hun kopjes op, zetten hun pootjes onder hun lijfje en hun staartje in de kwispel en waggelen met zijn vijven naar me toe. Het is nog echt met vallen en weer opstaan, prachtig om te zien. Kunnen horen betekent ook dat de puppy’s wennen aan de geluiden van ons huis. Het spelen van de kinderen, die lachend en zingend achter elkaar aan kunnen rennen. Het stofzuigen, dat iedere dag moet gebeuren, zeker nu de honden overgaan van winter- op zomerjas. De radio, die soms best hard aanstaat wanneer we één van onze favoriete nummers voorbij horen komen. Ze reageren er niet of nauwelijks op. Alleen bij onverwacht harde geluiden, zoals het vallen van speelgoed op de grond of het opspringen van Souris tegen de puppy ren, zorgen voor een reactie: koppie omhoog in de richting van het geluid om vervolgens weer rustig te gaan liggen.
En naast de oortjes ontluiken ook de oogjes langzaam. Waterig kijken ze de wereld in. Echt veel er mee zien doen ze nog niet, dat zal over een aantal dagen echt wel anders zijn.
Want bij puppy’s denk je in dagen, soms in uren. Hun ontwikkeling gaat zo ongelofelijk snel. Elke dag kunnen ze weer iets anders. We zien ze gewoon groeien. We zien ze de omgeving in zich op zuigen. We zien ze wennen aan wat er om hen heen gebeurt. We zien ze contact maken met ons. Ik probeer zo veel mogelijk tijd met ze door te brengen. En dat lijkt dan nog niet genoeg.
Souris en Raven 