Ik knipper mijn ogen en zie hoe ze steeds weer een beetje veranderd zijn…

Wat gaat het ongelofelijk hard. Souris’ puppy’s zijn nu bijna drie weken oud en ze worden steeds meer mini hondjes. De oortjes groeien uit tot schattige flapjes, de oogjes zien er uit als zwart-blauwe kraaltjes, er ontstaat langzaamaan een vooruitstekend snoetje. Ook hun kleur verandert: ze krijgen meer tekening op hun kopjes en de puppy’s worden minder donker. Op Arewa na, zij houdt tot nu toe een prachtige donkere kleur. En onze Mukwano, die was vanaf het begin al lichtgrijs en dat is hij nog steeds.

Souris blijft een lieve, tolerante moeder. Gisteren hoorden we voor het eerst een zucht, diep, terwijl de pups weer aan haar tepels hingen. Een vinger in de mondjes van de pups verraadt waarom: de eerste tandjes hebben zich aangediend. En die zijn scherp, heel scherp. En als ik dan zie hoe ze zich vastzuigen op die tepel van Souris, dan moet ze daar wat van voelen.

Omdat de puppy’s in de werpkist al lekker aan het rondscharrelen waren, hebben we eergisteren voor het eerst de kist opengezet. Voorzichtig kwamen de puppy’s kijken, nieuwsgierig zijn ze wel en Buzira, ons moedige jongetje, en Taiwo en Kehinde, die bij de geboorte al haantje de voorste waren, kwamen er als eerste uit. Heel voorzichtig gleden ze over de vloer. Een leistenen vloer loopt toch net anders dan het fleece dekentje in de werpkist. Er was ook wat frustratie, omdat de pootjes onder de lijfjes vandaan schoven en ze weer als een hulpeloos hoopje op de grond kwamen te liggen. Terug bij af… Dat heeft niet lang geduurd overigens, we zijn nu twee dagen verder en de puppy’s lopen allemaal waggelend rond. Af en toe vallen ze omver, maken ze een koprol, om daarna weer gewoon op te staan.

Wat er met het betreden van de puppyren bij is gekomen zijn andere geluiden: er wordt meer gekeft, soms gegromd en Souris probeert met wat gejank het clubje rustig te houden. Het blijkt leuk om te bijten in elkaar staart of elkaars neus en ook de tenen van Marco en mijzelf zijn in trek. De puppy’s maken gemakkelijk contact met ons en vinden de buitenwereld reuze interessant. Het eerste neus aan neus contact met onze poes Josephine is er al geweest.

En met dat onze pups zich meer richten op de buitenwereld, doen ook wij voorzichtig de poort weer open. Directe familie, goede vrienden, allemaal veilig voor Souris en voor ons, zij gaan geen puppy’s meenemen. We breiden het langzaamaan uit, laten vrienden komen die geen puppy willen of misschien toch wel, van ons zou het mogen. Het voelt spannend om ze nu al los te laten, nu we net zo aan elkaar zijn gewend. En het moment van eerst delen en dan loslaten gaat komen, we lijken gelukkig voor bijna alle pups een liefdevol huis gevonden te hebben. Ik ben niet zo goed in loslaten, dat weet ik van mezelf. Het gaat zo snel, te snel. En ik stel dat moment van loslaten nog graag even uit!