De wereld buiten de werpkist is groot. Je kunt erin springen, huppelen, ‘een sprintje trekken’, koppeltje duikelen, verzin het en het kan!
De wereld buiten de werpkist is interessant. Je komt zomaar poezen tegen, er staat een ondiepe waterbak, er is een einde aan de puppyren en je vraagt je dan ook telkens af wat er daarnaar nog komt wanneer je door de tralies heen kijkt.
De wereld buiten de werpkist is lollig. Je kunt er met elkaar spelen, je kunt hangen in het kroeshaar van Jacob en daar lekker aan trekken, je kunt bijten in tenen en broekspijpen, naar elkaar grommen en keffen.
De wereld buiten de werpkist is koel. Als het warm is kun je heerlijk met je buik op de koude vloer, languit, zonder dat je broertjes en zusjes over je heen liggen.
De wereld buiten de werpkist is gevaarlijk. Wanneer mama eten krijgt of denkt dat ze mee naar buiten mag, dan gaat ze als een dolle tekeer en wanneer je dan net in de springzone van mama zit, dan kan ze zomaar tegen je aankomen. Maar gelukkig, als je het dan op een gillen zet, springt mama verschrikt weg en komt er een mensenouder je optillen en troosten. En word je helemaal nagekeken. En merk je dat er helemaal niets aan de hand is. Kabouter Piep noemen ze dat hier. Maar de mensenouders doen ons nu allemaal in de werpkist wanneer er eten of wandelen in aantocht is en toen er gegild werd, belde de mensenvader tijdens het wandelen op of alles goed was. Mensenmoeder schrok, die dacht dat er wat tijdens de wandeling was gebeurt, mensenvader belt nooit. Wie zijn er hier nu Kabouter Piep?
Souris en Raven 