De dagen rijgen zich aaneen, de pups ontwikkelen zich: eerst totaal afhankelijk van de zorg van Souris, nu steeds meer de wereld samen en zelf ontdekken. Het slapen wordt steeds minder, het spelen steeds meer. Het liefste buiten de puppyren met Biche en met ons. Met grote ogen staan ze ons smachtend en kwispelend aan te kijken met maar één vraag: mag ik eruit? Ja, en natuurlijk mag dat, heel vaak. Spelen in de tunnel, rondlopen met speelgoed van de kinderen, hangen in het wasgoed, kauwen op de poten van de stoel… rakkers en echt onder de indruk zijn ze niet wanneer ik zeg dat dat niet mag! Waar ik in het begin nog lekker thuis aan het werk was, ben ik nu de hele dag met de pups bezig. Super leuk, ik geniet met volle teugen, ook al betekent het ook met regelmaat de puppyren dweilen…
En dat doe ik niet alleen, ook Marco en de kinderen brengen veel tijd met de pups door. Opeyemi kan uren achtereen bij de pups in de ren zitten en vertelt ze hele verhalen. Zo herkenbaar, dat deed ik vroeger ook met mijn huisdieren. Ontroerend om te zien. En Jacob kan heerlijk tussen de pups in gaan liggen, die dan natuurlijk allemaal over hem heen kruipen. Kleine lijfjes tegen Jacob aan. Aan het einde van de dag, wanneer de kinderen slapen, de volwassen honden zijn uit geweest en de katten zijn verzorgd, dan pakken Marco en ik ons moment met de pups samen. Heerlijke, wollige lijfjes dartelen dan om ons heen. Open, baldadig, ondeugend en als ze dan ergens van schrikken, dan komen ze in volle vaart aangerend om steun te zoeken bij elkaar of bij ons. Mooi!
En dan is er drie keer per dag een maaltijd, met ongeveer 4 tot 5 uur ertussen. Onderhand met zes weken een kleine driehonderd gram vlees per dag. Alle pupjes, één voor één. In een vaste volgorde, zoals ze op de wereld kwamen: Taiwo, Kehinde, Buzira, Mukwano en als laatste Arewa. Eerst eten afwegen, beetje vochtig maken met water, op een bordje of schaaltje een maaltijd voor de pup afwegen, bordje op tafel, puppy uit bench, aanvallen en binnen een paar tellen bordje leeg. Daar kan menige peuter wat van leren. Terug in de bench, nieuw bordje klaarmaken en dan de volgende pup. Ik kijk met verbazing naar hun gulzigheid, helemaal toen ik via een facebookgroep voor ervaren en minder ervaren fokkers een filmpje kreeg te zien van labrador pups: wat een tijd werd er in dit nest voor eten genomen… We kiezen bewust elke keer een ander schaaltje waaruit we voeren: van plastic, van steen, van metaal. Kleine leermomenten, zomaar gedurende de dag. En aan het einde van de rit mogen de pups de grote metalen bak waarin het voer is gemaakt uitlikken. Ik laat de bak expres op de grond vallen met veel lawaai, dank voor de tip Gerard, ze kijken er niet anders meer van.
Hoe anders is dat nu met het stofzuigen. Vanaf het begin stofzuigen we iedere dag ons huis en gaan we met de stofzuiger ook de puppyren in. Tot vier dagen geleden geen probleem. En zonder dat er iets is voorgevallen kropen de vijf pups vier dagen geleden achterin de werpkist wanneer we aan het stofzuigen zijn. Spannend! En zo zie je maar weer bij een Saarloos: ze lijken ergens aan gewend te zijn om het de volgende dag dan zomaar te zijn vergeten. En er rest ons dan niets anders om de pups opnieuw te laten wennen aan de stofzuiger, wat na vier dagen ook weer goed is gelukt. Vreemde jongens, die Saarlozen…
Souris en Raven 