De harde cijfers – lees progesteronwaarde – laten ons nog wat in spanning zitten: is het nu al wel of nog niet aan het stijgen, en toch krijgen we het advies om zondag 17 maart af te reizen naar Raven. Natuurlijk vieren we die dag ook de verjaardag van Jacob, dus Marco vertrekt in alle vroegte richting het noordelijke puntje van Noord Holland. Rond 9 uur arriveert hij daar en wordt Souris welkom geheten door haar Raven. Zo bleu ze nog waren begin deze maand, zo duidelijk is het nu voor allebei. Een kwartier later belt Marco al op met goed nieuws: er zouden zomaar pupjes verwekt kunnen zijn op die vroege zondagmorgen! Extra feest vandaag, we gaan er een extra taartje op eten.

Maandagochtend volgt nog een bezoekje aan Utrecht: we worden rond 12 uur gebeld met het nieuws dat gisteren inderdaad de dag was voor het samenzijn. Toch besluiten we aan het einde van de dag nog een bezoekje te brengen, dit keer ga ikzelf. Natuurlijk rijd ik verkeerd (te veel aan het bellen met Marco op de meest cruciale momenten) en rijd ik zo de afsluitdijk op. Heb ik dat ook een keertje gezien 😊. Zit mezelf wel wat te verwensen in de auto, dacht helemaal door te moeten rijden naar Friesland, en de auto zit bijna zonder brandstof, daar had ik ook niet helemaal goed op gelet… Gelukkig kan ik halverwege omkeren en parkeer ik een half uurtje later dan gepland op het erf bij Souris’ lover. Hij staat al huilend te wachten: ze zijn duidelijk blij elkaar weer te zien. Vandaag nemen ze uitgebreid de tijd: heerlijk spelen, elkaar uitdagen, even je eigen dingetje doen, om vervolgens de draad samen weer op te pakken. Na een half uurtje, wij geven al koukleumend de moed al bijna op, besluiten ze toch nog een keer voor de pups te gaan. Wanneer ik een half uur later dan naar huis wil, komt er protest. Souris gaat op haar billen zitten en Raven legt al huilend zijn hoofd op haar nek. Tja, en toch gaan we naar huis, ik voel me een erg strenge moeder en krijg weer spookbeelden van mijn vader toen ikzelf zo jong was…

Die Souris, ze houdt ons lekker bezig. Ons eerste bezoek aan de fertiliteitspoli is op 6 maart, er volgt er één op 8 maart, 11 maart, 13 maart, 15 maart met als afsluiter 18 maart. De startwaarde van het progesteron gehalte is van Souris aan de hoge kant en stijgt daarna langzaam, heel langzaam en het crêpepapier, ik moet het nog steeds zien. We wisten dat we een bijzondere dame hadden, en dus ook op dit vlak houdt ze het spannend voor ons. Op 15 maart, onze lieve Jacob is dan jarig, krijgen we te horen dat het gehalte aardig gestegen is en dat we waarschijnlijk het beste op 17 maart bij Raven langs kunnen gaan. En of we dan ook nog even op 18 maart kunnen komen, en dat alles om er zeker van te zijn dat we toch echt goed zitten. Tja…

Ja, en om de kansen dan zo groot mogelijk te maken dat Souris op het juiste moment samen gaat zijn met Raven, hebben we besloten ons te laten begeleiden door Diergeneeskunde. Dat betekent vanaf dag 6 van de loopsheid tussen 8 en 9 uur je melden bij de faculteit om daar vervolgens te wachten op een bloedafname en inwendig onderzoek. Daar zit je dan met je hond in de stress en word je na een tijdje door een alleraardigste student naar binnen geroepen. En ja, op de faculteit ben je nooit alleen: naast de specialist fertiliteit is daar ook een horde studenten. Je moet het vak immers ergens in de praktijk leren. En dat is nogal een dingetje voor een Saarloos, een kring van mensen die je aan lopen te staren. Nadat Marco en ik vragen om vooral achter Souris te gaan staan en haar niet te veel aan te kijken verlopen de onderzoeken voorbeeldig. Bloed prikken uit de voorpoot om te zien of het progesteron gehalte al aan het stijgen is en dan met een cameraatje naar binnen om te zien of er al crêpepapier is ontstaan. Ja, je leert nog eens wat wanneer je graag wilt dat je hondje puppy’s krijgt. Ik bemerk bij mezelf wel een drempeltje met al deze klinische onderzoeken, het komt allemaal wel erg dicht bij mezelf. Erg veel tijd om er over na te denken heb ik overigens niet, Souris heeft alle zoete woordjes en bemoedigende aaitjes in mijn volle aandacht nodig.

Tijdens ons tweede bezoek (er zullen er hierna nog vier volgen) horen we dat Souris een septum heeft: een tussenschot in haar vagina dat zowel bij het samenzijn met Raven als tijdens de bevalling vervelend kan opspelen. Dat moet dus weg… en het liefst meteen zodat het nog voldoende tijd heeft om te genezen. Ach, mijn lieve Souris, ik moest haar achterlaten omdat ik toch ook nog les moest geven die dag en hier niet echt op had gerekend. Krabbend aan de kennel liet ik haar met pijn in mijn hart achter en wat was ze blij toen ik haar aan het einde van de middag weer kwam ophalen. Trots op mijn meisje die dit alles maar doorstaat!

Ondanks dat de loopsheid van Souris nog op zich laat wachten, lijkt het ons een goed en gezellig idee om met beide gezinnen en honden te gaan wandelen. Door griep stellen we eind februari uit naar begin maart, wandelen in de Soesterduinen. En natuurlijk, Souris wordt vlak voor het weekend loops. Dus, dan maar aan de lange lijn in het losloopgebied. De eerste ontmoeting is gezellig, zowel voor de honden als voor beide families. Raven en Souris spelen heerlijk met elkaar en pas aan het einde van de wandeling lijkt Raven iets te vermoeden van de loopsheid van Souris. Het zal je eerste keer maar zijn!

Souris, je kunt er altijd de klok op gelijk zetten, één keer in het jaar loops, altijd rond 14 februari. Hoe romantisch kan je hond zijn! En natuurlijk laat ze ons dit jaar zweten. 14 februari niets, 15 nog niet, 20 niet, …. En in de tussentijd uit laten zoeken welke reu goed bij haar zou passen. De keuze valt op Raven, er moet alleen even contact worden gelegd. Dat is niet meteen mijn sterkste kant merk ik. Ik vind het lastig om iemand zomaar te benaderen met best een intieme vraag terwijl ik degene niet ken… Gelukkig is contact via Facebook zo gelegd en met wat persoonlijke berichtjes heen en weer zijn we allemaal enthousiast.

Naast de ogen, moeten ook de heupen van Souris worden bekeken. Ondanks dat de ellebogen van Souris formeel niet hoeven (dat is nieuw in het fokregelement voor honden geboren na 9 april 2017), laten we daar ook naar kijken. Zonder het onszelf te realiseren bezoeken we in januari 2019 de dierenarts met de halfbroers en halfzussen van Souris (het nest van Winnie en Thorgal). Souris gedraagt zich voorbeeldig: op haar rug in een ijzeren gootje liggen terwijl ik haar lieve woordjes influister, maar de dierenarts toch wel aardig aan haar achterpoten zit te trekken om haar goed gepositioneerd te krijgen, het is nogal wat! Trots op ons hondje en wat mooi is is dat de heupen en ellebogen van Souris helemaal goed zijn. Voor wat betreft de testen staat ons dus niets in de weg. Nu nog een mooie reu zoeken en niet, geheel onbelangrijk, een loopsheid!

Ook binnen onze rasvereniging, de AVLS, vinden we het erg belangrijk dat er nestjes worden geboren. Alleen op deze manier kunnen we garanderen dat de populatie Saarlooswolfhonden groot genoeg is om een gezond ras te houden voor de toekomst. Marco en ik gaan samen naar de fokkerscursus in november 2018. Gek, zo zonder onze kinderen zomaar drie zondagen weg. We leren veel: over het kiezen van een partner, over de cyclus van een teefje, over het beste moment van dekken, over de dracht, over de bevalling, over de eerste weken.

Het begint zo wel steeds echter te worden. We willen onze Souris graag bij haar volgende loopsheid laten dekken. Daarvoor nemen we nu ook de eerste formele stap: de ogen van Souris zijn getest. Zowel vrij van PRA als van cataract, dat is fijn!

De eerste hond van ons, Louve, is een dochter van Duet, één van de honden van Kennel van de Kilstroom. We hebben nog regelmatig contact met Marijke en Gerard, zo ook in de zomer van 2017. Naast Louve hebben we nog twee honden, Souris en Biche, beiden achterkleinkinderen van Duet. We vertellen dat we met hun in de toekomst graag een nestje willen fokken. Deze opmerking is uiteindelijk de aanleiding dat wij vanaf het najaar van 2017 mede eigenaar zijn van de Kennel van de Kilstroom. Voor ons erg fijn, omdat Marijke, als dochter van Leendert Saarloos, enorm veel kennis en kunde heeft over het ras. En fijn omdat Marijke een waardevolle vriendin is geworden.

Welkom op het blog van de Saarlooswolfhonden Souris en Raven. Souris verwacht pups van Raven en in dit blog zullen we regelmatig stukjes plaatsen over ons avontuur. Net zoals Souris is het voor ons ook de eerste keer dat we een nestje verwachten. We zijn al even onderweg, voor nu dus even stug doorlezen!

Wil je informatie over de pups van dit nest, neem dan contact met ons op.

Maria Schipper en Marco van Veller