Medische perikelen

Om gezond groot te worden heb je als pup als eerste natuurlijk je moeder nodig: zij stelt genereus haar baarmoeder ter beschikking en zij voedt de pups met heerlijke melk, vol goede voeding en niet in de laatste plaats vol bescherming tegen gevaren die van buitenaf op de loer liggen. Jammer is wel dat er  via die baarmoeder en moedermelk ook vervelende parasieten binnen kunnen komen: wormen in rust worden tijdens de dracht ‘wakker’ en bewegen zich dan richting baarmoeder en melkklieren met als doel hun leven in de pups voort te zetten. Hoe mooi zit dat weer in elkaar, moeder natuur heeft er weer goed over nagedacht. Alleen voor de pups natuurlijk niet heel fijn om vol wormen te zitten. Dus ontwormen maar. En welk middel kies je dan? Onze dierenarts is enthousiast over een ontwormingskuur in de vorm van een pasta: je geeft je pup naar gewicht een hoeveelheid die nodig is en hiermee over-doseer je niet.  Het zou wel een gesmeer zijn, pasta in de bekjes van de pups: gemakkelijk om uit te kwijlen, lastig om de bekjes lang genoeg open te houden,  iedereen kan zich er een voorstelling van maken. Dus, met zijn tweeën, op alles voorbereid, gingen we aan de slag. Marco hield de pups vast, ik deed het bekje open, pasta achter op de tong en weg was het. Beginnersgeluk met het eerste pupje dachten we nog. Ook de andere pups gaven geen problemen, rustig zaten ze op de arm, wachtend op wat komen gaat. En dat werd, gelukkig, niet anders bij de kuurtjes die volgden. Wat zijn ze toch voorbeeldig, onze hartendiefjes!

Dan heb je natuurlijk ook nog het inenten, wat veelal gedaan wordt op 6, 9 en 12 weken. Op de fokkerscursus van de AVLS hadden we van Marjoleine Roosendaal geleerd dat enten eigenlijk niet zinvol is wanneer de afweerstoffen die de pups via de moedermelk krijgen, de maternale afweerstoffen, nog voldoende bij de pup aanwezig zijn. Logisch eigenlijk, want het idee van de afweerstoffen van moeders is dat ze de pups beschermen tegen ziektes van buitenaf. Dus die enting, waarbij de ziekteverwekkers in verzwakte vorm worden ingespoten, hebben bij voldoende bescherming van moeders niet de werking die je graag wilt: de ziekteverwekkers worden door de maternale afweerstoffen weggevangen en het immuunsysteem van het pupje wordt niet getriggerd om zelf aan de slag te gaan. Met als gevolg dat het pupje zelf geen bescherming opbouwt. En je dus voor niets hebt geënt. En we horen natuurlijk steeds vaker dat er ook best risico’s kleven aan een enting. Gek dat we ons dat nu pas bedenken denk ik dan altijd maar. Nou eigenlijk niet zo gek, er is nog maar een paar jaar een test op de markt die een check kan doen op de aanwezigheid van antistoffen – titeren genoemd. We doen die check al die jaren al bij onze honden (en katten): zo is Souris voor het laatst geënt toen ze één jaar oud was, daarna wezen de testen altijd uit dat een enting niet nodig was.

Ook bij pups kun je een dergelijke test doen: in het bloed van de pup wordt er gekeken naar de aanwezigheid van afweerstoffen, die bij een pup alleen maar afkomstig kunnen zijn van moeders. En dat hebben we natuurlijk gedaan. Een hele onderneming, want met vijf pups in één keer naar de dierenarts vraagt om een autorit en dat is met een nest Saarlozen geen sinecure. In een hokje is niet heel handig: de pups zouden maar in paniek raken en dan is er geen troostende hand in de buurt. In navolging op wat we net bij Marianne hadden gezien ben ik met de pups in de kofferbak van de auto gekropen. Gezellig kropen ze tegen me aan. Een kluwen pups, beetje hijgen, ook al was het maar vijf minuten. Gelukkig zonder overgeven of kwijlen, het eerste autoritje zat er op.

Bij de dierenarts binnen trippelden ze gezellig rond. Louve was mee als oude tante, die hadden ze helemaal niet nodig! Nergens om bang voor te zijn. En natuurlijk stalen ze de harten van de assistentes: wat een plaatjes zijn het. Bloed afnemen deed onze dierenarts uit een ader in de nek, dat ging eigenlijk ook vlekkeloos. Een klein piepje wanneer de naald het bloedvat in schoof, daar bleef het bij.

Omdat het druk was op de praktijk en het tegen het einde van de dag liep, zijn we met de pups weer naar huis gegaan. Om de volgende dag de boodschap te krijgen dat de pups nog voldoende bescherming van moeders hadden en dus niet geënt hoefden te worden. Fijn, we zijn er blij  om. Over drie weken wordt er weer opnieuw gekeken.